Με ιδιαίτερη χαρά σας παρουσιάζουμε τη δεύτερη έκδοση της Διεύθυνσης Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Υπουργείου Πολιτισμού που εντάσσεται στη σειρά Διατροφική Πολιτιστική Κληρονομιά της Ελλάδας και αφορά στην Τυροκομία και το Τυρί. Η πρώτη έκδοση της σειράς ήταν αφιερωμένη στην Ελληνική Πίτα και είναι διαθέσιμη εδώ.
Η Διεύθυνση Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς του ΥΠΠΟ, στο πλαίσιο της στενής συνεργασίας με κοινότητες φορέων άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς, την κοινωνία των πολιτών αλλά και με ειδικούς επιστήμονες, δημιούργησε την Ομάδα Εργασίας για τις Αγροδιατροφικές Παραδόσεις από κοινού με το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στην Ομάδα συμμετείχαν από πλευράς Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών η Καθηγήτρια Πηνελόπη Μπεμπέλη και οι Καθηγητές Θεόφιλος Μασούρας και Ιωσήφ Μπιζέλης. Σημαντική επίσης υπήρξε η συμβολή της Διευθύντριας Ερευνών στο Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, Ανδρομάχης Οικονόμου. Ο συντονισμός της Ομάδας Εργασίας (το πιο κρίσιμο έργο σε συλλογικά εγχειρήματα) υπήρξε άριστος χάρη στη μεθοδική και υπεύθυνη δουλειά των στελεχών της Διεύθυνσης Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς Γιάννη Δρίνη, Ιωάννας Τζαβάρα και Ειρήνης Γιοβάνοβιτς.
Από τον πρόλογο της Διευθύντριας Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομάς κ. Σταυρούλας Φωτοπούλου:
«Οι αγροδιατροφικές παραδόσεις είναι μια από τις σημαντικότερες εκφάνσεις του πολιτισμού της καθημερινότητας, του πολιτισμού της ταπεινής αλλά κάθε άλλο παρά ασήμαντης πολιτισμικής εμπειρίας όλων μας. Περιλαμβάνουν έναν εκπληκτικό πλούτο γνώσεων και πρακτικών για τη συλλογή, την προετοιμασία, τη συντήρηση και την κατανάλωση της τροφής αλλά και για τη φύση και το περιβάλλον. Η καλλιέργεια της γης και η κτηνοτροφία βασίζονται στη διαχείριση των οικοσυστημάτων και του αγροτικού τοπίου, με όλες τις ιδιαιτερότητες που παρουσιάζει από περιοχή σε περιοχή, και όταν ασκούνται αξιοποιώντας την τοπική (και εμπειρική) γνώση που έχει αποκτηθεί σε βάθος χρόνου συμβάλλουν στη βιώσιμη αξιοποίηση των φυσικών πόρων, δηλαδή του νερού, του εδάφους, του αέρα. Οι αγροδιατροφικές παραδόσεις συνυφαίνονται τόσο με τις καθημερινές κοινωνικές πρακτικές της διατροφής, όσο και με τις πρακτικές της γιορτής, του τρόπου με τον οποίο οι κοινότητες αντιλαμβάνονται τη σχέση με το κοσμικό αλλά και με το ιερό. Συνοδεύουν εξίσου όμως και το πένθος της τελευτής, όπως και την αναμνημόνευση των νεκρών. Ο ανεκτίμητος αυτός θησαυρός γνώσεων και πρακτικών διαμορφώθηκε στο διάβα των αιώνων. Οι γνώσεις και πρακτικές συνιστούν την άυλη κληρονομιά που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την τροφή ως υλική προϋπόθεση της επιβίωσης. Αποτελεί καρπό ποικίλων επιρροών και επιδράσεων, αλλά και επιλογών που έκαναν και κάνουν διαρκώς οι άνθρωποι. Ο θαυμαστός πλούτος των αγροδιατροφικών παραδόσεων της Ελλάδας είναι πάνω από όλα μια θριαμβευτική επιβεβαίωση της ανθρώπινης δημιουργικότητας, σε πείσμα των πολλών και ποικίλων περιορισμών (συχνά ασφυκτικών) που θέτει η γεωμορφολογία της χώρας. Μια κληρονομιά που συνδέεται άρρηκτα με τα ίδια τα παραδοσιακά αγροδιατροφικά προϊόντα. Σήμερα αυτά είναι μέρος της διατροφής μας αλλά και της συλλογικής μας ταυτότητας και αυτογνωσίας, των τοπικών παραγωγικών δικτύων και της παραγωγικής και δημιουργικής παρακαταθήκης των Ελλήνων.»
Η έκδοση είναι διαθέσιμη για λήψη από τον ακόλουθο σύνδεσμο: Η τυροκομία και το τυρί